صنما - وبسایت شخصی صنم کیوانی

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم

بیشتر بخوانید

من با دو لب تو کار دارم

بیشتر بخوانید

عشق در دل ماند و یار از دست رفت

بیشتر بخوانید

مستقیم سر سعدی (۴) - نوبت عاشقی

نوبت عاشقی ست

بیشتر بخوانید

بیا به صلح ِ من امروز

بیشتر بخوانید

پیمان‌نامه بین‌المللی حقوق افراد دارای معلولیت به زبانی کودکانه

کتاب پیمان‌نامه بین‌المللی حقوق افراد دارای معلولیت به زبانی کودکانه که توسط نیاد ویکتور پی‌ندا یونیسف تهیه شده بود در سال ۱۳۸۸ با ترجمه پریسا افتخار و تصویرگری صنم کیوانی به چاپ رسید. معرفی کتاب در وبسایت کتابک

بیشتر بخوانید

من در اینستاگرام

#زن_زندگى_آزادى #woman_life_freedom

#زن_زندگى_آزادى #woman_life_freedom

#برای_کیان #برای_وطن #برای_آز

#برای_کیان #برای_وطن #برای_آزادی

توى این عکس لبه‌ی هستی ایست

توى این عکس لبه‌ی هستی ایستاده‌ بودم فقط کافی بود یک قدم بردارم و تمام… ‌ امید همیشه هم خوب نیست خیلی موقع‌ها آدم را گول می‌زند و ما حالا بیشتر از همیشه نیاز داریم که گول بخوریم ما خودمان را گول زده‌ایم و هنوز مخفیانه آزادانه نفس می‌کشیم.

#سعدی همه عمر برندارم سر از این خمار مستی که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی … تصویر را @nafisemdkhani گرفته است🌹

میدان حسن آباد

میدان حسن آباد

تهران که دریا ندارد

تهران که دریا ندارد

صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد ور نه اندیشهٔ این کار فراموشش باد آن که یک جرعه مِی از دست توانَد دادن دست با شاهدِ مقصود در آغوشش باد پیرِ ما گفت خطا بر قلم صُنع نرفت آفرین بر نظرِ پاکِ خطاپوشش باد شاهِ تُرکان سخنِ مدعیان می‌شِنَوَد شرمی از مَظلَمِهٔ خونِ سیاووشش باد گر چه از کِبر سخن با منِ درویش نگفت جان فدای شِکَرین پستهٔ خاموشش باد چشمم از آینه داران خط و خالش گشت لبم از بوسه رُبایانِ بَر و دوشش باد نرگسِ مستِ نوازش کُنِ مردم دارش خونِ عاشق به قدح گر بِخورد نوشش باد به غلامیِّ تو مشهورِ جهان شد حافظ حلقهٔ بندگیِّ زلفِ تو در گوشش باد

‌ سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم‌ رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم ‌ گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم بازگویم که عیان است چه حاجت به بیانم #ایران

«نجات، در راستی است» تابلوی قدیمی کارخانه‌ی الکترود سازی آما که حالا کارخانه علم و فناوری آزادی‌ست. وقتی که من بچه بودم، پرواز یک بادبادک می‌بردت از بام ‌های سحرخیزی پلک تا نارنجزاران خورشید آه، آن فاصله های کوتاه. وقتی که من بچه بودم، خوبی زنی بود که بوی سیگار می‌داد، و اشک های درشتش از پشت آن عینک ذره‌ بینی با صوت قرآن می‌آمیخت. وقتی که من بچه بودم، آب و زمین و هوا بیشتر بود، و جیرجیرک شب‌ها در متن موسیقی ماه و خاموشی ژرف آواز می‌خواند. وقتی که من بچه بودم، در هر هزاران و یک شب یک قصه بس بود تا خواب و بیداری خوابناکت سرشار باشد. وقتی که من بچه بودم، زور خدا بیشتر بود. وقتی که من بچه بودم، مردم نبودند. وقتی که من بچه بودم غم بود، اما کم بود.

خسته‌تر از آنم که مرده باشم

خسته‌تر از آنم که مرده باشم؛ حتی توی همین عکس که همه چیز سر جایش هست و باد لای موهام پیچیده. خودم را گول می‌زنم و جوری ژست می‌گیرم انگار تا همیشه همینجا توی همین عکس می‌مانم و زندگی خوش است و درد دور است و جنگ دور است و زشتی دور است و دروغ دور است و تو بی‌خیالِ دنیا نشسته‌ای به تماشای چشم‌هام.‌ اما همین حالا که دارم مى‌نویسم، توی دلم رخت می‌شورند و هر لحظه منتظر فاجعه‌ای هستم که توی گوشم جیغ بکشد. من خسته‌تر از آنم که مرده باشم. ‌ @nafisemdkhani :عکس از

‌ گر نگردم تَلَفِ تو ‌‌‌‌

‌ گر نگردم تَلَفِ تو ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. علفِ ایامم. “مولانا”

4️⃣شماره چهارم4️⃣ 📌شعرى براى غم … شدم خرابِ جهانى ز غم خراب و نشد! …

Follow on Instagram

This error message is only visible to WordPress admins